sob. 16.11.1991, godz. 10.10
† Pokora to także dostrzeganie stanu nędzy własnej i nędzy każdego człowieka, i nieustające dziękczynienie za każdy dar podnoszący cię do godności dziecka Mojego, Mojego świadka i apostoła wobec twoich braci w grzechu i w powołaniu do świętości. Każdy człowiek jest bowiem grzeszny i jednocześnie każdy powołany jest do świętości. Dlatego też różne dary wam daję, abyście wzajemnie byli sobie potrzebni w przeciwstawianiu się grzechowi, jaki tkwi w każdym z was, i w dążeniu do Nieba.
Im większe dary Moje, tym bardziej zobowiązują do skruchy, pokory i dziękczynienia.
Radość twoja z powodu łask, jakie otrzymujesz, niech będzie w twym sercu większa niż smutek z powodu twej grzeszności, bo Miłość Moja większa jest niż twój grzech.
Raduj się łaskami, jakie otrzymują inni i dziękuj za nie, aby uchronić serce swe od ziarna zazdrości rodzącego gorycz. Dostrzegaj i raduj się wszystkim, co Moje w każdym ludzkim sercu.
